Deel 6  winter - voorjaar 2025

Zondag 2 februari  - Tata

Tata  ☀️23°C

Tater-de-tater-de-taaaaaaaaaa. Tja je kan moeilijk hoezeee roepen als je in Tata bent beland 😄. Maar dat is het natuurlijk wel. 

Na onze tonijnhap gaan we in de middag aan de wandel naar het centrumpje van Tata. Ondanks dat het zondag is en nogal wat zaakjes zijn gesloten, blijft het een heerlijke plek om doorheen te spazieren op je gemak. 

We maken het en der een praatje met de vriendelijke mensen hier, een mix van Berbers en Haratine. Verschil is vooral te duiden bij vrouwen, Berber vrouwen (gehuwd) in het zwart met kleurige bies en de donkere Haratinevrouwen in fleurige soms felgekleurde gewaden. 

Gammele karretjes, wrakke bromfietsers en gedateerde gedeukte pickups bepalen naast het wandelend volk het trage levenstempo hier. De sjofele nerinkjes onder de arcaden completeren voor ons het beeld van sjiwa, sjiwa (kalm aan) Marokko. Tesamen met de twee andere T's, Taroudant en Tafraout, vormen dit voor ons de drie musketiers, steden die je zeker niet moet overslaan.

De lekkere bakker is dicht, doen we morgen nog wel, bij de groenteboer doen we wat inkopen net als Leben bij een alimentation. Op het minisoukje vinden vliegenmeppers, de onze is bij de laatste vlieg zelf ook gesneuveld en voor Marjos wat rozencreme. Op een terrasje drinken we de onvermijdelijke nos-nos en bij een snuisterij kraampje koop ik nog wat kralen armbandjes. Ik hobbel nog efkes bij de kapper/barbier naar binnen voor een praatje en schiet nog wat plaatjes van de vertrekkende Intercity bus 😄. 

Time to go home, we moeten nog wat voor morgen overhouden.

Maandag 3 februari  - Tata

Tata  ☀️ 20°C

Het leven start in Tata wat vroeger als elders. Dat heeft zondermeer te maken met de uiterst povere zangkwaliteiten van de muezzin en het tijdstip waarop de eerste gebedsoproep plaatsvindt: 6.25 uur. De hemeltergende luide klanken snijden als een jengelende cirkelzaag ieders dromenland aan gort, waarbij het langdurig karakter van de oproep veel aan bijdraagt. Het hele ritueel heeft ook nog een snooze-functie. Voor diegenen die de eerste aanval op hun sluimerend bewustzijn hebben overleefd, wordt alles na exact een half uur  nog eens dunnetjes overgedaan, auch. Ik zit dan al lang uit arremoede aan mijn eerste kopje thee en neem het nieuws door. Teveel Trump en Musk verbeteren mijn ochtendhumeur zeker niet, dus dan maar wat puzzeltjes. Rond achten ga ik op pad naar de receptie voor pain. De nog warme 'baguettes sur commande' zijn uiterst welkom. Verguld loop ik met de buit terug naar huis, wil ik zeggen. Hoe vertrouwd je camper inmiddels aanvoelt om haar je thuis te noemen is toch wel iets om bij stilstaan, peins ik zo. Ervaren camperaars die lang onderweg zijn zullen dit gevoel waarschijnlijk herkennen. Die (beperkte) ruimte die je rijdend verblijf biedt, voelt inmiddels royaal genoeg. Althans zo beleven wij dat. Terug bij het stokbrood 🥖, want snelheid is geboden om deze warme luxe als kakelvers ingrediënt op tafel te zetten. Samen met wat versgeperste jus d'orange 🍊, een gekookt eitje🥚 en eigen homemade frambozenjam 🍯geeft dit ontbijt ons camperlife cachet en glorie. Oja, en het smaakt goed 😋😋.

Aan het eind van de ochtend wandelen we Tata weer in. Op weg daar naartoe schieten we even een schoolplein op waar muren zijn voorzien van kleurige plaatjes.

Muurschilderingen op het schoolplein

Bij het bakkertje, nu wel open, kopen we wat gebak, wat we op een terrasje met nos-nos smullend naar binnen werken, heerlijk. Het is beduidend drukker als gisteren en het straatleven gloreert. We schieten zo weer links en rechts leuke plaatjes en maken hier en daar een praatje met de vriendelijke mensen. De jacht op een schoenlepel voor buurvrouw Anke levert niets op en ook blauwe kaas en creme fraiche blijven voor ons verborgen schatten. Bomt niets, vermaken doen we ons optimaal.

Thee, thee en nog eens thee

We slaan wat sinaasappels in om ons aankomend tekort aan te zuiveren en na een laatste nos-nosje keren we terug naar de camping. 

Heerlijk in het zonnetje wat relaxen en aan het eind van de middag een afsluitende laatste borrel met buren Jack en Anke. Zij gaan morgen noordwaarts en wij naar Icht, zuidwest. De hamburgers smaken uitstekend. De avond valt in en de rust daalt op de camping neer. Nog eenmaal die muezzin........Allahoe Akbar.....

Dinsdag 4 februari  - Tafraout

Tata - Tafraout   259  km  ☀️ 20°C 

Nee, Icht wird es nicht. Maar dat weten we nog niet als we om kwart voor elf wegrijden uit Tata, richting Icht. De weg is prima en leeg, vrijwel geen verkeer en weer is prachtig zonnig. In het landschap heeft de overvloedige regenval hier en daar zijn slijtsporen achtergelaten, maar ook het wat groeniger opgeleukt. De dromedarissen die we tegenkomen staan niet meer op hun achterpoten om het laatste stukje groen uit de bomen te halen. Ze knabbelen nu aan het groen wat overal is ontsproten uit de grond.

In Akka strekken we even de benen om te genieten van het drukke straatafereel. De Haratine-vrouwen zijn hier zeer fleurig gekleed, soms gezeten in groepjes wachtend op de bus, maar ook flanerend over straat met hun boodschappen, zijn het mooie verschijningen.

Akka

Rond 1 uur arriveren we in Icht en we nemen eerst een kijkje bij Camping Auberge Amerdoul. Daar staan een paar Fransen en that's it, geen reuring. Dan op naar camping Borj Biramane een paar kilometer verderop en hier staat slechts 1 caravan. Nee Icht wordt het niet, we rijden verder richting Tafraout.

Natuurlijk nemen we de route R107 door de Grand Canyon van de Anti Atlas en voor het eerst andersom. De kloof met zijn prachtige dorpjes blijft een fenomeen, al zien we wel dat het watergeweld fors heeft huisgehouden. Dorpjes zijn beschadigd, met name de oude pisé huizen, maar ook de oases zijn vaak gemilimetreerd voor wat betreft begroeiing.

Overal liggen op veel hogere plekken dan je verwacht afgebroken palmboomstammen en ander puin. Het geeft een indicatie hoe hoog de vloedgolf is geweest. Het ergst is de weg er aan toe, sommige stukken zijn over honderden meters compleet weggeslagen. Met snel aangelegde hobbelige dirtroads zijn bypasses in de nu droge bedding gecreëerd om de verdwenen weggedeelten te overbruggen. Vrachtwagens voeren puin en boomstammen af om de begaanbaarheid te vergroten.

Behoorlijk wat kilometers weg zijn beschadigd of vrijwel gehalveerd en daar moet je roeien met de riemen die hebt, bij tegemoetkomend verkeer. Al met al is het allemaal goed te doen, kost alleen wat meer tijd 🙂. Met een laatste krachtinspanning nemen we de laatste hairpins en ontstijgen de kloof om vervolgens op de hoogvlakte te komen met die prachtige vergezichten. Na een tiental kilometers dalen we over een kronkelige weg met rafelrandjes omlaag naar de vlakte in de aanloop voor Tafraout.

Enkele kilometers voor de eindbestemming zoeven we plots over zijdezacht asfalt en verdubbelt de weg in breedte, rust in de tent 😃. We doorkruisen het stadje en lozen nog efkens de toiletcassette bij het stortpunt. 

Dan draaien we het keteldal in naar het achterste schiereiland, de plek van Avondrood +. Op Polarsteps hebben we al gezien dat Henk en Marita net even daarvoor zijn gearriveerd en wij posteren onze camper daar vlakbij. Een hartelijk weerzien wordt opgevolgd door de eerste Keek op de Dag. We hebben elkaar genoeg te vertellen, supergezellig weer. De schemer en kou maakt een einde voor vandaag aan het onderonsje, we trekken ons terug in de campers. Nu is het wachten op de rest van de AR+club, wij graven ons in.