Deel 4 voorjaar 2023

Maandag 13 februari - Tiznit

Taroudannt -  Tiznit     176 km   ☁️    °C  

De zilverstad Tiznit. Tis-niet koud en tis-niet warm, 🤭. Tis-wel -complet- op beide campings, tis-niet leuk 😔. En tis-nat later in Tiznit, 💧. Vanochtend worden we uitgezwaaid door onze campervrienden en gaan we onderweg naar deze zilverstad. De eerste 75 kilometer van de route loopt via Agadir. Niet erg, want dan kunnen we bij de Carrefour onze mondvoorraden bijvullen. De enorme winkel heeft een uitgebreid assortiment en we slaan het nodige in. De gevulde boodschappenkar past wonderwel nog in koel- en gewone kastruimte.

De drukte van Agadir laten we achter ons en naarmate de kilometers vorderen, verandert het landschap. Het wordt met vrijwel geen bomen of andere begroeiing een stuk kaler. Laten we zeggen een meer woestijnachtig karakter. Ook zien de mensen er anders gekleed uit. Mannen in djellaba vaker met hoofddoek en vrouwen in fleurige gewaden veel vaker in boerka of nikab-uitvoering. Tiznit komt in beeld. In de verte verschijnt voor de schimmerige schaduwen van een bergrug, een lang lint van bebouwing.

Naderbij gekomen ligt de oude stad achter de okergele lage lemen muur met afgeronde kantelen. Een afslag leidt naar camping Municipale net voor de muur en de toegangspoort Bab Aamo. Het aan een ketting hangende bordje -Complet- spreekt voor zich, oepsie. Een gesprekje met de gardien geeft aan dat er geen mug meer bij kan, misschien morgen wel.

De stroom mensen die zijwaarts een druk winkelstraatje ingaat brengt ons uiteindelijk bij de souk. Deze bestaat overwegend uit een aaneenschakeling van juwelierszaakjes. In de etalages blinken de sierraden in alle vormen en varianten je tegemoet. Dat bijna 200 bedrijfjes hier hun brood kunnen verdienen mag wel een wonder worden genoemd. Enigszins overweldigd door deze lawine aan bling-bling, besluiten we verder grasduinen tot morgen uit te stellen. Buiten regent het inmiddels, maar een taxi brengt uitkomst. Voor 7MAD brengt die je overal in de stad naartoe, dus ook naar onze geparkeerde camper. Wij parkeren onszelf in ruststand en we call it a day.

Dinsdag 14 februari - Tiznit

Tiznit  - Parking bij camping Tinbar  🌧/☁️ ☁️ 17°C

Het heeft vannacht stevig geregend. Vanmorgen zie ik dat het wat heeft gelekt bij het voorste grote dakluik, er ligt wat water op de vloer. Mmm, toch binnenkort even het dak op, waarschijnlijk ligt er wat vuil in de opstaande rand van het Luik. Voor nu sluit ik 'm stevig. En ja dat volstaat. De camping hier heeft geen plaats voor vandaag dus rijden we na het ontbijt naar camping Municipal, het ligt dichterbij de souk. Maar op de vrije plekken hier staan enorme plassen water, dus gaan we onverrichterzake terug naar camping Tinbar en gaan daar maar weer in de parkeerstand.  

Na een café nuss nuss in bar Tinbar is het wat droger geworden en wandelen we door de oude stad naar de Bijoux-souk. Die is nog groter dan we denken en we bekijken wat men zo aanbiedt. Bij een wat oudere juwelier kopen we voor Marjos een mooie met schelp ingelegde zilveren ring en dito oorhangers. De sierraden hebben een moderne uitstraling, zijn echt iets apart. Het afdingen verloopt soepel, kordaat breng ik de vraagprijs fors omlaag en de van wanhoop rollende ogen van de man tot stilstand. Hij gaat akkoord. Inmiddels begrijp ik wel dat de minimum zilverprijs tussen de 15 en 20MAD per gram schommelt, afhankelijk van het maaksel van het sierraad.

Ratelend gaan links en rechts de rolluiken omlaag, de boel gaat dicht, siesta. We lunchen in een lokaal tentje voor een appel en een ei en de sandwich omelet met frietjes en vers geperste jus voldoen prima. Terug in de camper gaat Marjos, aangestoken door alle bling-bling, in de poets-modus, het interieur van onze woonwagen wordt voorzien van enige glans. Rond 5 uur nemen we een taxi naar de Grand Mosque. Vanuit de minaret steken houten staken naar buiten. Zeer gezichtsbepalend en een bouwstijl die eigenlijk wordt toegepast in Mali en Senegal. De toren is dan ook ooit door Senegalese slaven gebouwd. De staken werden gebruikt om de buitenzijde van pleister te kunnen voorzien en te onderhouden.

Net om de hoek van het moskee-complex ligt la Source Bleu. Deze waterbron die ooit de stad van water voorzag valt wat tegen. Voor een laatste maal lopen door de souk en struinen nog wat zaakjes af, maar echt iets leuks zien we niet meer. Een taxi is snel gevonden. Niet voor het weer, want het is vandaag vrijwel droog gebleven.

Woensdag 15 februari - Sidi Ifni

Tiznit  - Sidi Ifni   74 km  🌧 17°C

De navi's maken er weer een feestje van en geven over exact dezelfde route een verschil aan van 8 kilometer 🤔. Onderweg vloeit het hemelwater rijkelijk over en langs de weg. En op de velden die hier wat meer begroeiing hebben blijft het water in plassen staan.

Dat wordt anders als we de uitlopers van de Anti Atllas inrijden. Hier gutst een modderige water in geulen naast de weg, die mede gevoed worden door water wat vanaf de rotswanden omlaag stort. De kortste route van het water kruist veelal ons wegdek,  met soms diepe modderstromen met zand, kiezels en keien tot gevolg. Een camper voor ons vormt een prima ijkpunt om te bepalen, hoe diep die modderstromen zijn en hoe ze het beste kunnen worden genomen. We bereiken de kust, waar regenflarden de schoonheid van de fraaie kustlijn verdoezelen. In Mirleft wordt het water door stoepranden op de weg vastgehouden, waardoor heuse zwembaden ontstaan. En daar waar de weg helt, vloeit de watermassa alle kanten op. Overigens geschiedt dit allemaal zonder echt gevaarlijk te worden. Met een aangepaste snelheid kunnen alle obstakels met spetterend resultaat genomen worden😅.

Voor de Marokkanen zelf is deze regen zeer welkom, na een lange periode van droogte. Gezien de natte omstandigheden is onze campingkeuze camping Tamhroucht,  dit keer bepaald door de ondergrond van de standplaatsen, nl. grind. Dit in tegenstelling tot campings die meer in de stad zijn gelegen, die liggen op modderige kleigrond. De met zuidwester uitgeruste gardien gebaart dat we zelf een plek kunnen uitzoeken. Tussen de voor 60% bezette plekken vinden we een goede spot. Inchecken doen we later, tussen twee buien door. 

Zo voor in de middag hebben we tijd genoeg om te brainstormen welke reisroute we gaan volgen. Marjos belt naar een hotel in Tafraoute om te informeren naar een aanvangsdatum van de amandelfestiviteiten dit jaar. Als mogelijke, maar nog niet officieel bevestigde datum, wordt 10 maart aangegeven. We weten nog niet of dit goed in te passen is in ons reisprogram. Morgen eerst naar de plaatselijke wasserette.

Donderdag 16 februari - Bouizakarna

Sidi Ifni - Bouizakarna 101 km   ☁️ 15°C

Donderdag wasdag in Marokko, toch? Er vindt namelijk een heuse stormloop plaats in de Ecolaundry van Sidi Ifni. Nou is dat wel een heel deftig woord voor een rommelige open ruimte van een gebouwtje, waar, dat is dan weer wel zo, een rijtje vrij nieuwe industriële apparaten zijn opgesteld.

Om de wachttijd te korten drinken we koffie in een barretje om de hoek. Een Engelse vrouw die lange tijd in Marokko heeft gewoond geeft ons wat tips over de omgeving van Tafraoute, leuk. Met de schone was opgeborgen in de kastjes gaan we eerst onderweg naar Guelmim. We duiken meteen bergachtig gebied in en het is weer genieten van de fraaie uitzichten die dat oplevert. Overal is gevallen regenwater nog overvloedig aanwezig in het rotsige landschap. 

We kachelen derhalve door naar Bouizakarne. Camping Tinnoubga ligt op de kale wat hogere vlakte bijna 2 kilometer daarbuiten, in the middle of nowhere. Het is een klein basic kampeerterrein zonder elektra en met plekken die door lage begroeiing zijn gescheiden. De zeer vriendelijke eigenaar heet ons welkom en laat ons zelf een plaatsje uitzoeken. Aan de rand van het terrein vinden wij een plek met weids uitzicht over de vlakte met opzij de oprijzende bergrug van de Anti Atlas. 

Eenmaal gesetteld nodigt Mohammed de eigenaar alle campinggasten (10 campers) uit voor een welkomsthee in het receptiegebouwtje. Een dagelijks ritueel naar het schijnt, wat een grappig initiatief! Gezeten tussen Fransen en 1 Engels paar laat de conversatietaal zich raden en we keuvelen wat met een Française van onze leeftijd ter rechterzijde. Buiten steekt de wind op en als we teruglopen naar de camper vallen de eerste paar druppels. Het weidse uitzicht is verdwenen in een mistige heiige deken die is neergedaald.

Camping Tinnoubga N29.186135 W9.727392 60MAD

Vrijdag 17 februari - Tafraoute

Bouizakarna - Tafraoute   122  km   ☁️ 17°C

Uitzicht Camping Tinnoubga vanmorgen vroeg

Knabbelend op een kokosmakron-koekje genieten we van het uitzicht op het woeste kale berglandschap van de Anti Atlas. We rijden via Ifrane op De P1919 en zijn op weg naar Tafraoute. Vanmorgen zijn we uitgezwaaid door de eigenaar van camping Tinnoubga. 

Voor 40MAD wordt de camper gesopt en schoon gespoten, mooi. Tussentijds genieten wij in het restaurant van een zeer uitgebreid ontbijt met alles d'rop en d'ran voor 30MAD 😋, begeleid door het gezang op volumestand 50 van een belangrijke imam op de tv 🥴. Ondanks deze achtergrondruis smaakt het ontbijt voortreffelijk en ik complimenteer de vriendelijke bediening. Die camper buiten staat er weer picobello bij en ook deze poets-man bedank ik voor zijn zorg. Want het moet gezegd worden dat de vriendelijkheid en behulpzaamheid groot zijn van de Marokkanen, met een grote glimlach staan ze je te woord en helpen je met raad en daad.

Na Bouizakarna slaan we af richting Ifrane en verdwijnen direct in het berglandschap. Na dit oude stadje verandert de tot nog toe prima weg plotsklaps in een uiterst smal, 1-camperbreed weggetje met deplorabel asfalt voorzien van rafelige zijranden. De route door een golvend berglandschap met weinig begroeiing en vrijwel geen bebouwing heeft een hoog filmset decor gehalte, prachtig.

In de dalen liggen soms kleine oases, die profiteren van kleine riviertjes die nu volop modderig water aanvoeren. En ook passeren we nog een door de overvloedige regenval tot de nok toe gevuld stuwmeer. De wind gaat weer aanwakkeren en de soms hevige vlagen dwingen ons om de toch al lage snelheid verder te verminderen.

In een minigehucht koop ik ter aanvulling van de gasvoorraad nog een rode fles Afriquia, kosten 125MAD en controleer of deze de juiste aansluiting heeft voor mijn drukregelaar. We draaien de R104 op voor de laatste 45 kilometer. Het is de verbindingsweg tussen Tiznit en Tafraoute en het wegdek ondergaat een heuse verandering naar een tweebaans-uitvoering. 

Als we een rondje over het camperterrein lopen treffen we Co en Lia Keizer met wie we kennis maken. Al veel van hun reizen gelezen op hun website en ook deze reis volgen we. Terug in de camper komen vele Marokkanen langs om hun diensten en waren aan te bieden. Het brood bij de bakker is besteld. Morgen op de scooter de omgeving bekijken.

P N29.721826 W8.983633 15MAD

Zaterdag 18 februari - Tafraoute

Tafraoute      🌬 ⛅ 🌬 17°C

We staan op een wat hoger kaal stukje van de palmeraie hier en de harde wind vannacht had vrij spel. De knallende windvlagen zorgden voor plotse schommelingen van de wagen. Desondanks heerlijk geslapen. Om 8 uur wordt op het raam bij ons bed geklopt met de kreet 'bonjour, pain, pain'. Aan de deur hangt in de zak onze bestelde baguette en 2 croissantjes. Voor met name dat laatste is het wel een heel eufemistische betiteling voor de 2 keiharde verschrompelde aardappelvormige keitjes die we in de zak aantreffen. De bakker is op zijn fiets al te ver weg om te reclameren, komt nog wel bedenk ik.  

We rijden in zuidelijke richting en net buiten de bebouwing markeert een bord een rotspunt, die de naam 'Le chapeau de Napoleon' draagt, de hoed van...En inderdaad met enige fantasie begrijp je waarom.

We tuffen verder en komen nu in een meer open en onbeschut landschap. Hier maakt de hevige zijwind verder rijden onverantwoord en we keren om. 

Terug in Tafraoute nemen we op een zonnig terrasje, uit de wind, een Nuss Nuss en slaan bij de bakker nog wat brood in. Na de lunch gaan we voor de camper heerlijk lezen, de zon doet zijn best om de temperatuur naar aanvaardbaar niveau op te krikken.

Bij Ghadiza, een vriendelijke dame die harira-soep verkoopt, nemen we een paar porties af. En zo schuiven nog meer mensen langs. Tot slot komt Abdullah de gardien langs om het dagelijkse stageld van 15MAD te innen. De wind gaat meer opsteken en de zon zakt verder weg, kortom het wordt te fris. Tijd om ons kot op te zoeken. De soep doet het goed en vormt tesamen met wat brood en kaas en lekker maaltje. In de verte kraait een muezzin weer de dag ten einde.

Zondag 19 februari - Tafraoute

Tafraoute    ☀️ 🌬 18°C

Vanmorgen bij het ochtendgloren doet de zon haar uiterste best om deze dag wat meer aanwezig te zijn, het ziet er veelbelovend uit. Na een uitgebreid ontbijt, waarbij de geperste sinaasappels wederom een hoofdrol vervullen, krijgen de restanten, de schillen hun eigen podium. Buiten door de ramen zien we overal dartelende geitjes om de campers heen lopen. De beestjes speuren naar alles wat eetbaar is en werken dat met graagte naar binnen, zelfs stukjes sinaasappelschil 🤗. Op aanwijzing van de Franse buurman verklein ik de schillen tot hapklare brokken met een mesje wat Trui, inmiddels ook buiten, mij aanreikt. De geiten komen in grote getale op mij afzetten en bespringen mij van alle kanten. En ik doe mijn best om hun obsessieve eetdrang ietswat in banen te geleiden en draai als een toreador in het rond 😁, onderwijl de geiten wegduwend die mij als hapklare brok zien. Na de laatste schil  zijn de geiten als bij toverslag verdwenen en op weg naar een volgende opportunity.  

Tijd voor wat huishoudelijke taken. Ik ontdoe onze lachende muis van zijn kontje. Uhu....pardon...? ...ik ontdoe onze scooter (La souris) van zijn bagagekoffer 😄. Op de drager die overblijft zet ik met binders de wc-cassette vast, om zodoende de afstand naar de sanizuil, 700 meter, te kunnen overbruggen. Want in al haar wijsheid heeft Tafraoute deze nieuwe afstortplek gecreëerd naast de moskee 😬. Na deze exercitie en het terugplaatsen van de koffer gaan we in heuse zomerkleding, korte broek en polo met de scooter op pad. Doel van het uitstapje zijn de beschilderde rotsen, hier beter bekend als Les Roches Peintes. In 1984 heeft de Belgische kunstenaar Jean Verame een aantal reusachtige gladde rotsen in het landschap beschilderd. Hij gebruikte daarvoor 20.000 kg verf in de kleuren rood, blauw, zwart en violet. Het was een niet geheel onomstreden project en vele criticasters waren blij dat de aangebrachte kleuren in de loop der jaren meer en meer verbleekten. Maar voor dat het kunstwerk verdween, namen plaatselijke bewoners zelf de kwast ter hand en brachten niet alleen de kleuren terug, maar beschilderden ook andere rotsen en formaties in felle kleuren. Toeristisch gezien werkt het want de beschilderde plekken worden veelvuldig door vele nieuwsgierigen bezocht. 

Het weer onderweg is stukken beter als gisteren, het zonnetje schijnt en de wind speelt ons minder parten. Een keienpad voert ons slinger-de-slanger door een fantastisch landschap. Het lijkt wel of reuzen hier achteloos met gladde rotsballen hebben gegooid, een reuze jeu-de-boules spel. De natuur laat zich hier in een andere en aparte fantastisch mooie kant zien. Meest in het oog springend zijn natuurlijk de bizar gekleurde rotsen en formaties die werkelijk overal te zien zijn, surrealistisch. 

We doen het hele rondje, zo'n 8 km door het gebied en na een paar uur keren we terug op de hoofdroute naar Tafraoute. 

Op het buitenterras van snackbar Yassine consumeren we een berber-omelet met een kop thee. Terug bij de camper wisselen wij met Kees en Trui de ervaringen van deze dag uit, buiten in het zonnetje met een drankje erbij, gezellig. Precies om 18 uur rijdt Nehza voor om de was opgevouwen en wel te retourneren. Uiteraard brengt zij ook de bestelde tajines pour deux met brood. Heerlijk buiten gegeten van de lekkere tajines. Een ondergaande zon met een opstekend guurder windje maakt een eind aan de buitenpret, niet vreemd door de hoge ligging van 1000 meter. Morgen gaan we de omgeving verder ontdekken, er is nog zat te zien hier.